Σε αυτό το βιβλίο παρουσιάζονται η ζωή η καριέρα και η καταξίωση του μεγάλου Έλληνα μπασκετμπολίστα. Πρόκειται για μία αυτοβιογραφία που παρουσίαζει μια προφητεία που βγήκε αληθινή καθώς και ιστορίες που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Ενενήντα χιλιάδες λέξεις που βγήκαν από την καρδιά του Μιχάλη Κακιούζη.
"Λένε πως "αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρι". Για να φτάσω μια μέρα στη Βαρκελώνη και να φάω παέγια βράχηκα μέχρι τα μπούνια. Έπαιζα μπάσκετ all the weather. Τότε δεν αγωνιζόμασταν σε κλειστά με air condition όπως σήμερα. Έχω παίξει άπειρα ματς σε ανοιχτό γήπεδο με κρύο με βροχή ακόμα και με χιόνι. Αυτά όμως είναι που σου μένουν. Τα ματς με τη Βαγιαδολίδ ή την Μπιέλα δεν τα θυμάμαι. Θα θυμάμαι πάντα ότι ήμουν δεν ήμουν 11-12 χρονών όταν παίξαμε με αντίπαλο τον Απόλλωνα Αθηνών δίπλα στον σταθμό του Περισσού. Το γηπεδάκι ήταν από τσιμέντο και όταν πήγαμε χιόνιζε ήδη. Θέλαμε σαν τρελοί να παίξουμε ούτε καν διανοούμασταν πως δεν θα γίνει το παιχνίδι. Παίζαμε είκοσι λεπτά σε κάθε ημίχρονο και στα τάιμ άουτ πίναμε τσάι. Κερδίσαμε 30 πόντους και μπήκαμε στα αυτοκίνητα για να ζεσταθούμε. Μικρός παρακολουθούσα τον καιρό πιο συχνά από οποιοδήποτε πρόγραμμα. Ήταν το μεγάλο άγχος μου. Θα βρέξει αύριο; Θα κάνει κρύο; Ανήμερα των αγώνων το πρωί στο σχολείο κοιτούσα συνεχώς τον ουρανό για να δω αν είναι γαλανός ή αν θα βρέξει. Αν με έβλεπες κανείς θα νόμιζε ότι ήθελα να γίνω μετεωρολόγος. Η μόνιμή μου έγνοια ήταν αν θα βρέξει για να δω αν θα παίξουμε τον αγώνα το απόγευμα."
Μιχάλης Κακιούζης
$writers